Lieve James

Lieve James,

Deze tijd van het jaar is zo prachtig lieverd. De bladeren aan de bomen hebben de mooiste kleuren, veel liggen ook al op de grond. Ik stel me jou levendig voor in je rode laarsjes, terwijl je in een hoop bladeren springt en ze overhoop schopt. Met je trefzekere handjes zoek je de mooiste uit en geeft ze aan mij. Een brede grijns op je mooie bolle koppie.

Over een paar weken ben je alweer twee jaar. Eigenlijk moet ik zeggen, zou je alweer twee geworden zijn. Ik weet vrijwel zeker hoe je eruit zou zien, wat voor mannetje je zou zijn. Laat me. Laat me maar bij mijn beeld en gevoel. Want ik geloof dat ik er niet ver naast zit.

Iedere keer als ik bij jouw grafje ben, loop ik als Dagobert Duck rondjes op het pad waar de grafjes aan liggen. Altijd met de klok mee. Mijmerend, lachend, of boos en verward. Hardop pratend. Soms vriendelijk kuierend, soms wanhopig stampvoetend. Kleine jij roept dat ik langzamer moet lopen, grote jij legt een arm om mijn schouder en kijkt me aan met liefdevolle bruine ogen.

Wat als, lieve James. Prachtig kind van mij. Wat als de natuur wat meer had meegewerkt met ons. Was je dan eerder geboren? Had ik dan een heus tweejarig mannetje hier in mijn armen gehad? Of heeft de natuur juist meegewerkt? Past jouw dood in een groter plan? Antwoorden hierop zullen niet komen. Het is ook niet van belang.

Zolang ik Ben, besta jij.
Zolang ik groei, volg jij.
Zolang ik praat, fluister jij.

Dat is van belang. Dat Is. ❤